scenariusz uzależnienie od alkoholu.

Przedstawienie profilaktyczne pt. NIE JESTEŚ SAM NA ŚWIECIE (forma retrospekcji)

Osoby:

Jasiek  - Antoni- dorosły syn alkoholika

Kuba -małoletnia wersja Antka

Dagmara - obecna żona Antoniego, wcześniej koleżanka

Iwona - nauczycielka, wychowawczyni Majkowska

Dominika i Marysia - nieżyczliwe koleżanki

Jaś: Nazywam się Antoni Kowalski, mam 34 lata. Pracuję w Poradni Profilaktyki i Leczenia Uzależnień. Prowadzę tam grupę wsparcia dla dzieci alkoholików, tzw.Alateen.  Dlaczego taki zawód? Dlatego, że doskonale wiem, przez jaką mękę przechodzą młodzi, których rodzice piją… Wiem, bo mając 14 lat (siódma klasa, o ile mnie pamięć nie myli) sam byłem na skraju załamania. Mieszkaliśmy w małym dwupokojowym domu na wsi. Ojciec co dzień pił i robił awantury. Krzyczał, bił – i mnie, i moją matkę. Za nic, tak po prostu. Dzień w dzień. Kto nie żyje z tym problemem, pewnie nie zrozumie,  bo trudno jest opowiedzieć to, co przeżyłem. Chowanie się po kątach i uciekanie do stodoły sąsiada  na niewiele się zdało-  za każdym razem odnajdywał mnie i wymierzał jeszcze surowszą karę. Ból był nie do zniesienia. Ale jeszcze bardziej cierpiałem na widok łez, które wylewała moja matka. Była bezradna. Podczas gdy moi rówieśnicy realizowali swoje pasje, marzenia, ja siedziałem gdzieś w rogu pokoju i, płacząc, błagałem Boga, by nasze cierpienie się już skończyło, by ojciec przestał pić i zadawać nam ból. Nie wiedziałem, czym jest radość, nie miałem przyjaciół, byłem odtrącany i poniżany. Przez ojca alkoholika omal nie odebrałem sobie życia, byłem sam… zupełnie sam… Dziwicie się zatem, co takiego stało się w moim życiu, że przemawiam do was z tego miejsca? Posłuchajcie mojej historii z młodzieńczych lat...

Kuba: O Boże, Majkowska idzie, kryj mnie, Julka, bo znów będzie się czepiać, że nie chodzę do szkoły.

Dagmara: Za późno, widziała Cię…

Iwona: Oooo, Kowalski, a cóż to się stało, że zawitałeś do szkoły? Czy ty w ogóle zdajesz sobie sprawę, że jesteś zagrożony ze wszystkich przedmiotów?! Co się z tobą dzieje?! Wszyscy nauczyciele skarżą, że ignorujesz obowiązki ucznia! Ostrzegam, jeśli sytuacja się nie zmieni, szkoła będzie musiała porozumieć  się z sądem w twojej sprawie.

Antek milczy. Nauczycielka odchodzi.

Dagmara: Antek, nie możesz tego tak zostawić! Porozmawiaj z wychowawczynią. Jeśli będziesz ukrywał swoje problemy, będzie tylko gorzej! Dlaczego to ty masz cierpieć za to, że twój ojciec pije?

Kuba: Ty też przeciwko mnie? Mówiłem ci tyle razy, żebyś nie poruszała więcej tego tematu! To nie twoja sprawa, przestań się wtrącać.

Dagmara: słuchaj, on cię bije!!! Znęca się nad tobą i twoją mamą! Zrozum wreszcie, że tak nie może być!!! Myślisz, że nie masz prawa być szczęśliwy?

Dominika: Hej, Antuś,Ooo, ty wiesz? Wczoraj widziałam twoją matkę z sińcem pod okiem… No, Antuś, nieładnie tak na mamusię rękę podnosić… co? Pewnie kieszonkowego nie dała? Bidulka hhhhh

Dagmara: Dajcie spokój!

Dominika: A ty co, laska? Dlaczego go tak bronisz, co? Aaaaaaaa, pewnie się zakochałaś… hhhh, to jak ty będziesz swojego ukochanego narzeczonego widywać tak „często”, jak nauczyciele w tej szkole, to powodzenia hhhh…

Marysia: Ooooo, Antuś, mamusia cię znalazła? Koleś, nie życzę sobie, żeby twoja stara przychodziła do mnie do domu bez zapowiedzi! I to w środku nocy! Przez  ciebie zarwałam pierwszą lekcję, bo tobie zachciało się całonocnych imprez, a ja nie mogłam się porządnie wyspać! Za naukę byś się wziął, frajerze!

(odchodzi)

Dagmara: Antek, chyba musimy poważnie porozmawiać, nie sądzisz?

Kuba: Zostaw mnie w spokoju! Nie chcę z nikim rozmawiać!

Dagmara: Dlaczego nie chcesz dać sobie pomóc?

Kuba: Odczep się i ty! Dajcie mi wszyscy święty spokój! (odchodzi)

Dagmara: Czekaj! Zależy mi na tobie… Bardzo…

Kuba: Co?! Przecież jestem synem alkoholika. Jak może zależeć ci na takim nieudaczniku, jak ja? Ty jesteś klasową prymuską, a ja?? Jestem zagrożony nawet z wf – u.

Dagmara: Przecież doskonale wiem, dlaczego nie ćwiczysz na zajęciach. Wiem, że chodzi o siniaki… chcę ci pomóc, zaufaj mi.

Kuba: Ale jak?! Jak możesz mi pomóc?!

Dagmara: Przede wszystkim, pamiętaj: nie jesteś sam na świecie.

Jaś: „Pamiętaj, nie jesteś sam na świecie…” Mimo że wtedy nie rozumiałem znaczenia tych słów, to z jakiegoś względu utkwiły mi one w pamięci. Przywoływałem je w myślach przez całą noc… spokojną noc, choć spędzoną, jak niejednokrotnie, w stodole sąsiada. Z nadzieją czekałem na kolejny dzień, by o wszystkim opowiedzieć Jolce…

Dominika: Ty, Zuźka, czy ty widzisz to samo, co ja? Antuś, a co to się stało, że już drugi dzień z rzędu jesteś w szkole? Nie wierzę, co to? Jakieś święto narodowe, czy co?

Marysia: Tyyy, a może on tu nocował, bo zauważ, że przyszedł w tych samych brudnych ciuchach, co wczoraj. Człowieku, ty to w ogóle byłeś na noc w domu? Czy znów gdzieś balangowałeś hhh (odchodzą)

Kuba: Czego wy ode mnie chcecie? Co ja wam takiego zrobiłem?

Dagmara: Heeej, głowa do góry! Antek, wczoraj długo rozmawiałam z moimi rodzicami na twój temat, ale nie złość się! Naprawdę jesteśmy gotowi pomóc tobie i twojej mamie wyjść z tego bagna, tylko dajcie sobie pomóc. Antek, nie możesz się poddawać, nie możesz! Rozumiesz?!

Kuba: Ale co może mi pomóc?! No co?! Mam już praktycznie rok w plecy w szkole, ojciec dzień w dzień mnie katuje, do krwi, a ty mówisz, żebym się nie poddawał?

Dagmara: Antek, musisz być ze mną szczery. Musisz się otworzyć. Zobaczysz, rozmowa to najlepsze lekarstwo… zaufaj mi. Powiedz, uciekłeś z domu?

Kuba: Tak, nie wytrzymałem kolejnej awantury. Majkowska kazała mi przyjść dziś z matką do szkoły, a ja nawet o niczym jej nie powiedziałem.

Dagmara: Ale dlaczego?

Kuba: Wstydziłem się, że jak mama pokaże się w szkole, to wszyscy będą się śmiać, że te siniaki na jej ciele to moja sprawka. A może: domyślą się , że  w mojej rodzinie nie jest normalnie. Kto chce być nienormalny? Kto chce, żeby inni wiedzieli, że jego rodzina jest patologiczna?

Dagmara: Antek, własnej matki się wstydzisz? Słuchaj, pierwszy krok, to szczera rozmowa z panią Majkowską. Ona na pewno Cię zrozumie, zobaczysz…

Kuba: Co? Ty myślisz, że ona mi uwierzy?! Pomyśli, że wymyśliłem tę historię, by wzbudzić w niej litość…  Zresztą wcale jej się nie dziwię. Jestem do niczego. Mam już tego dość! Nie chcę już dłużej żyć!

Dagmara: Nie mów tak i idź z nią porozmawiaj, bo akurat idzie. Idź! No idź!

Kuba: Dzień dobry, pani profesor, ja...

Iwona: A ty co, Kowalski? Gdzie są rodzice? Mieli dziś przyjść na spotkanie! Pewnie znowu im nie przekazałeś, że muszę z nimi porozmawiać o  twojej sytuacji w szkole.

Kuba: Ale, pani profesor…

Iwona:  Nie mam teraz czasu z tobą rozmawiać. Zresztą – gdzie byłeś przez ostatnie trzy tygodnie? Śpieszę się teraz na dyżur  w szatni. Może później porozmawiamy, po lekcjach..

Kuba: Widzisz, ona nawet nie dała mi dojść do głosu. Mam tego dość, zrywam się. Na razie!

Dagmara: Antek, dokąd idziesz? Zaczekaj! Antek, Antek!

Dominika: Co, twój ukochany już nawiał ze szkoły? Ale masz kumpla! Może trzeba poinformować mamusię, niech zacznie go szukać hhh. Boże, ale wstyd!

Dagmara: Nie, ja już tego nie zniosę! A nie pomyślałyście, że  to nie Antek, a jego ojciec, jest sprawcą tych siniaków na ciele matki? A może chcecie wiedzieć, dlaczego Antek nie ćwiczy na wf-ie? Otóż dlatego, że własny ojciec - pijak znęca się nad nim, co dzień katuje i jego, i matkę! Czy wy naprawdę myślicie, że Antek imprezuje po nocach? Nie, nie imprezuje! On ucieka z domu, by uniknąć cierpienia, nie daje sobie rady!

Marysia : No , nie wiem, nie wiem co za rewelacje opowiadasz. Dziwię się, że tak za nim obstajesz. Żeby on przynajmniej był domyty! Stać cię na każdego przystojniaka w szkole!

Dominika: A może rzeczywiście przesadziłyśmy? Trudno zadbać o ciuchy i fryzurę, kiedy się nie nocuje w domu. Jolka, ty rzeczywiście  znasz jego sytuację? Jest tak tragicznie, jak mówisz?

Dagmara: Ja nie rzucam słów na wiatr i dziwię się, że wy tak mu dokuczacie. Antek zasługuje na coś lepszego.

Marysia: Jolka, my nie wiedziałyśmy tego wszystkiego. Masz rację, że nikt nie zasługuje na takie traktowanie. W sumie chyba nie starałyśmy się za bardzo go zrozumieć. Teraz mi głupio i wstyd.

Dominika: A jeżeli on nie wytrzyma i coś sobie zrobi?

Dagmara: Też o tym pomyślałam, dlatego zamierzam zaraz po lekcjach pójść do Majkowskiej i poprosić ją o pomoc. Moi rodzice też już wiedzą o tym i chcą pomóc Antkowi i jego mamie . Sytuacja jest bardzo trudna, ale nie beznadziejna. Będzie beznadziejna wtedy, kiedy nikt nie spróbuje jej zmienić. Skoro Antek sam nie jest w stanie zawalczyć o swoje życie, ja za niego zrobię ten pierwszy krok.  Dlatego idę otwarcie porozmawiać z wychowawczynią i wszystko jej opowiem.

Jaś:

… Poszła. Dziś, 20 lat później wiem doskonale, że gdyby nie Jolka, dziś pewnie nie byłoby mnie na tym świecie. To jej pomocna dłoń otworzyła przede mną szansę podźwignięcia się z tego bagna, w jakim tkwiłem. To uruchomiło cały proces zmian w życiu moim i mojej rodziny. Ojciec dostał wyrok za znęcanie się nad rodziną i został poddany przymusowemu leczeniu odwykowemu. Niestety, nie skorzystał ze swojej szansy i kiedy wyszedł z więzienia, zapił się na śmierć. Nigdy do nas nie wrócił. Moja mama i ja zaczęliśmy porządkować nasze życie. Dzięki życzliwości i pomocy wielu ludzi, udało się. Dziś ja sam, bogaty w doświadczenie, mogę pomagać innym. A czy wiecie, jakie są pierwsze słowa, które kieruję do moich pacjentów? To słowa, które tchnęły we mnie nowe życie, które dały nadzieję na lepsze jutro, słowa Jolki, tak - Jolki - mojej kochanej żony: „Pamiętaj, nie jesteś sam na świecie”.